Άποψη για το βιβλίο "Το Πορφυρό ποτάμι" της Σόφη Θεοδωρίδου . Εκδόσεις Ψυχογιός

"Το Πορφυρό ποτάμι"  

Συγγραφέας :  Σόφη Θεοδωρίδου 
Εκδόσεις Ψυχογιός



Λίγα λόγια για το βιβλίο :

Μάρτης του 1902. Σ’ έναν παραποτάμιο οικισμό της Καππαδοκίας, την ώρα που ο καϊκτσής Δημητρός βλέπει τα νερά του ποταμού να βάφονται κόκκινα, γεννιέται η κόρη του, η ασθενική Νιόβη. 

Οι συντοπίτες της θα τη χαρακτηρίσουν ισκιερή και θα της χαρίσουν ελευθερίες ανάρμοστες για ένα θηλυκό, πιστεύοντας ότι για λίγο μόνο είναι γραφτό να ζήσει ανάμεσά τους. Μα το κορίτσι τούς διαψεύδει. 

Ο καιρός κυλά, έρχονται οι Βαλκανικοί κι ο Μεγάλος Πόλεμος, και οι αρμονικές σχέσεις Ρωμιών και Τούρκων δοκιμάζονται. Η μεγάλη φτώχεια κατατρύχει τον οικισμό και περισσότερο την οικογένεια της Νιόβης. Ώσπου μια μέρα, κι ενώ η Αυτοκρατορία βογκά σαν τον δράκο κάτω απ’ το δόρυ του Αϊ-Γιώργη από την ελληνική κυριαρχία στη Σμύρνη, ένας επιφανής Τούρκος μαγεύεται απ’ τα μαβιά της μάτια και φλέγεται να την αποκτήσει. 

Εκείνη έχει δώσει από μικρή την αγάπη της στον ατίθασο Φιλίπ, που ανοίγει την πόρτα σέρτικα, σαν κατακτητής. Μα ο νέος έχει από χρόνια χαθεί κυνηγώντας τα δικά του όνειρα στην Πόλη, στην Οδησσό και σε πεδία μαχών, κι αυτή έχει μόνο ένα μενταγιόν να τη δένει μυστικά μαζί του. 

Κι ύστερα έρχεται η Καταστροφή κι η Ανταλλαγή… 

Ένα καράβι σαλπάρει χωρίζοντας στα δύο την ψυχή της. Το ένα κομμάτι πίσω, στην παλιά πατρίδα· το άλλο στη νέα, την αρχέγονη, όπου η ζωή καραδοκεί να δοκιμάσει διπλά τις αντοχές της, συνάμα όμως και του Φιλίπ. 

Η ζωή των τελευταίων Ελλήνων σε μια μικρή γωνιά της Καππαδοκίας και παράλληλα η ιστορία μιας ακατάλυτης μα αδιέξοδης αγάπης στη σκιά της Μικρασιατικής Καταστροφής και της Ανταλλαγής των πληθυσμών.

Η άποψη της Chaido Kouroupaki  για το βιβλίο : 

Το Πορφυρό ποτάμι της Σ. Θεοδωρίδου είναι ένα μυθιστόρημα επικό, λυρικά γραμμένο που περιγράφει με όμορφο τρόπο την ζωή των τελευταίων Ελλήνων της Καππαδοκίας και παράλληλα μια ιστορία αδιέξοδης αγάπης χτυπημένη από την μοίρα πριν καλά καλά ανθίσει, με φόντο την Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών.
Ένα βιβλίο που έχει κεντρική ηρωίδα του την Νιόβη, ένα κορίτσι που σημαδεύτηκε από την μέρα που γεννήθηκε, όπως έλεγε και ο πατέρας της ο Δημητρός αφού την νύχτα που ήρθε στον κόσμο το ποτάμι είχε πάρει πορφυρό χρώμα, σημάδι άσχημο για την ζωή της. Η Νιόβη ένα κορίτσι ασθενικό που ο θάνατος πλανιόταν συνέχεια πάνω από το κεφάλι της, και παρά την αδυναμία της και κόντρα σε όλες της προβλέψεις παλεύει και κατορθώνει να ζήσει χάρη στην αγάπη της για την ίδια την ζωή, και τον παιδικό της έρωτα τον Φιλίπ που τον είχε πάντα μέσα στην καρδιά της άσχετα με το πέρασμα των χρόνων και των συμφορών που έζησε.
Ένα μυθιστόρημα που αφηγείται την καθημερινή ζωή των Ελλήνων, τα ήθη και τα έθιμα τους, την ντοπιολαλιά, την συμβίωση τους με τους Τούρκους, τα πλήγματα που δέχονται από τους πολέμους και στο τέλος έρχεται και η ανταλλαγή των πληθυσμών να ανατρέψει τις ήδη εύθραυστες ισορροπίες. Μέσα σε όλο αυτό τον πολύχρωμο καμβά, οι ήρωες μας ζουν και πορεύονται με τις σωστές και τις λάθος επιλογές τους, με όσα έχει ήδη αποφασίσει η μοίρα για αυτούς και αναγκάζονται να ακολουθήσουν κι ας πληγώνεται η ψυχή τους και ματώνει η καρδιά.
Αγάπησα την Νιόβη αυτό το ασθενικό στην αρχή όσο και γοητευτικό κορίτσι για την μεγάλη της καρδιά που χώραγε να αγαπήσει και να συγχωρέσει ακόμα και όσους δεν την αγάπησαν και την πόνεσαν πολύ και βρίσκει την δύναμη να κρατηθεί στη ζωή και να βγει νικήτρια ακόμα και όταν την πληγώνουν και κομματιάζουν την καρδιά της.
Δεν θέλω να πω άλλα για την πλοκή του βιβλίου γιατί πιστεύω ότι αξίζει να το διαβάσετε, γιατί είναι ένα βιβλίο ύμνος στην αγάπη, στο θάρρος στην ανυπέρβλητη θυσία και στη συγχώρεση!