Άποψη για το βιβλίο " Η Παναγιά της Φωτιάς " του Σπύρου Πετρουλάκη μέσα απο τα μάτια της Κατερινα Γριβα

" Η Παναγιά της Φωτιάς "  

Συγγραφέας : Σπύρος Πετρουλάκης
Εκδόσεις : Μίνωας

Λίγα λόγια για το βιβλίο :



Θεσπρωτία, 30 Οκτώβρη 1940
Οι οβίδες σφύριζαν με μανία πάνω από τα κεφάλια τους και εκείνοι, τρομοκρατημένοι, δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. […]
Η Μάρω, πανιασμένη από τη φωτιά της κόλασης που ξετρύπωνε από τα μαύρα σύννεφα του ουρανού, κρατούσε σφιχτά τον Κωνσταντή στην αγκαλιά της.
Είχε κουρνιάσει σαν το πουλάκι κάτω από ένα δέντρο και προσπαθούσε να προφυλάξει τον εαυτό της και το κατατρομαγμένο παιδί.
Του χάιδευε τα μαλλιά μέσα από την κάπα του και του ψιθύριζε απαλά: «Σ’ αγαπώ, Κωνσταντή μου, σ’ αγαπώ, παιδί μου. Μη φοβάσαι».
Όμως στο μυαλό της ερχόταν και τρύπωνε ο τρόμος· ο τρόμος και η αδικία.
Σκέφτηκε ότι αυτή την ώρα η Ελένη θα είχε σηκωθεί από το κρεβάτι, πετώντας τα σκεπάσματά της. Θα έβγαινε έξω και θα αντίκριζε ένα έρημο και άδειο χωριό. «Της άξιζε!» είπε φωναχτά, δίχως να τη νοιάζει που την άκουγε το παιδί της.
Ωστόσο, μέσα της γνώριζε ότι αυτό που είχαν κάνει στη δύσμοιρη γυναίκα ισοδυναμούσε με θάνατο, ψυχικό και σωματικό.
Ήταν από τις λίγες φορές που η Μάρω επικαλούνταν τη βοήθεια του Θεού: «Θεέ μου, κάνε να μην πέσει το κακό πάνω στο κεφάλι μου.
Δεν έφταιγα μόνον εγώ» παρακάλεσε και στην προσευχή της προσπαθούσε να δικαιολογήσει τον εαυτό της – και τις πράξεις της.
Το ψηφιδωτό της Εξομολόγησης
αποκαλύπτεται και καθηλώνει…




Η άποψη της Κατερινα Γριβα  για το βιβλίο :

Η Παναγιά της Φωτιάς είναι η συνεχεία για όσους έχουμε διαβάσει την Εξομολόγηση. Μπορεί βέβαια να διαβαστεί και ανεξάρτητα γιατί ο συγγραφέας με την παραστατικότητα της γραφής του δεν αφήνει κανένα κενό στον αναγνώστη. Ξανασυναντήθηκα με την Ελένη τον Μανούσο τον Κωνσταντή και γνώρισα νέους ήρωες που έμελλαν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή των ηρώων μας. Ο πόνος, η θλίψη, η απώλεια και ο ανεκπλήρωτος έρωτας πλημμύρισαν τις σελίδες αυτού του βιβλίου ..... Έζησα τις σκληρές εικόνες του πολέμου, την αυτοθυσία πολλών ανθρώπων και την αντρειοσύνη πολλών απ αυτών . Ένοιωσα την αγωνία των μανάδων . Την καθεμιά ξεχωριστά και για διαφορετικούς λόγους . Όλοι μεγάλωσαν...... άλλοι έζησαν την ζωή που ήθελαν και άλλοι όχι . Για κάποιους θα προτιμούσα να τους είχαν δοθεί περισσότερα ! Έχω και εγώ τις αδυναμίες μου ! Η Παναγιά μου άρεσε πάρα πολύ ! Πολλά μπράβο στον κ. Πετρουλάκη!