Μια εικοσαετία μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα, οι αγρότες του θεσσαλικού κάμπου ζουν σαν δουλοπάροικοι. Την τυραννία των Τούρκων έχει διαδεχτεί η απληστία των Ελλήνων τσιφλικάδων, οι οποίοι ρουφούν όχι μόνο τον ιδρώτα αλλά και το αίμα των κολίγων. Το κράτος παραμένει αδιάφορο. Εκείνη την περίοδο, ένας φοιτητής της Νομικής από την Κεφαλονιά, ο Μαρίνος Αντύπας, περιέρχεται απ’ άκρη σ’ άκρη τον θεσσαλικό κάμπο και, με το σύνθημα «Ισότης, Αδελφότης, Ελευθερία», προσπαθεί να πείσει τους κολίγους να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, αλλά και να αφυπνίσει το κράτος. Την ίδια εποχή, ο Χάρης Καμαριανός, κάτοικος του θεσσαλικού κάμπου, φοιτητής Ιατρικής και φίλος και συμπολεμιστής του Αντύπα κατά την Κρητική Επανάσταση, γνωρίζεται με την Αγνή, ύστερα από ένα μοιραίο συναπάντημα. Οι δύο νέοι ερωτεύονται, αλλά έχουν να παλέψουν με την εκδικητικότητα ενός αδίστακτου τσιφλικά. Στο πλευρό τους στέκεται και τους στηρίζει μια ανέλπιστη σύμμαχος. Και, παρά τα απανωτά χτυπήματα και τις δυσκολίες, δεν παύουν στιγμή να κοιτάζουν κάθε καινούργιο φεγγάρι με μάτια γεμάτα όνειρα. Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα, γεμάτο πίστη στον άνθρωπο.
Η άποψη μου:
Είναι αλήθεια πως οτιδήποτε έχει να κάνει με την συγκεκριμένη, ταραγμένη περίοδο της ελληνικής ιστορίας, τα τέλη δηλαδή του 190υ αιώνα, εποχή που ο θεσσαλικός κάμπος έμοιαζε περισσότερο από ποτέ με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί και οι έλληνες τσιφλικάδες φέρονταν στους ανθρώπους που εργάζονταν στα κτήματα τους, τους λεγόμενους κολίγους, σαν τα ζώα, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, με εξιτάρει.
Όταν μάλιστα πρόκειται και για ένα βιβλίο που έχει γράψει ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, ο Γιώργος Πολυράκης, τότε δεν υπάρχει η περίπτωση να μην το πάρω, εφόσον γνωρίζω πως όχι μόνο δεν θα με απογοητεύσει μα και θα με συνεπάρει. Αυτό συνέβη και με το μυθιστόρημα του, «Δικαίωμα στο αύριο». Ένα καλογραμμένο βιβλίο που διάβασα με κομμένη την ανάσα. Ο συγγραφέας πέτυχε να συγγράψει ένα έργο με τέλεια ψυχογραφημένους χαρακτήρες, παρουσιάζοντας ανάμεσα σε άλλα, περίτεχνα, τα κοινωνικά και ιστορικά στοιχεία της εποχής, τον πόλεμο των συναισθημάτων, το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής και την πίστη στον άνθρωπο και τις ανώτερες αξίες. Μυστικά, δράση, έντονα συναισθήματα που έκαναν πολλές φορές την καρδιά μου να πάλλεται, ανατροπές, εικόνες, αρώματα και μυρωδιές από μια χρονική περίοδο που δεν έζησα μα που ο Γιώργος Πολυράκης κατάφερε με την υπέροχη πένα του και τις εξαιρετικές περιγραφές του να βιώσω με όλο μου το είναι. Η ταπείνωση του κολίγου, η καταδικασμένη δυνατότητα εύρεσης του δίκαιου, η σωτήρια επέμβαση ενός από των χαρακτήρων στην κατάλληλη στιγμή, η θέληση που μπορεί να κατακτήσει και τις πλέον απόκρημνες κορφές κάνοντας πραγματικότητα τις προσδοκίες και τα όνειρα, όλα δεμένα άρτια με οδήγησαν στο να το αγαπήσω, ζώντας κάθε στιγμή με όλη τη σημασία της λέξεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου