Άποψη για το βιβλίο "Οι χαμένοι Θεοί" του Βασίλη Μακαρίου, μέσα από την ματιά της Μαίρη Μοσχοπούλου

 "Οι χαμένοι Θεοί"  

Συγγραφέας : Βασίλη Μακαρίου
Εκδοτικός : Πηγή 



Λίγα λόγια για το βιβλίο : 

Βρισκόμαστε στη σύγχρονη Αθήνα, την πρωτεύουσα μιας χώρας σε παρακμή. Μιας χώρας που άλλοτε άκμασε χάριν της λατρείας των ιδεών και της ελεύθερης σκέψης. Σε έναν κόσμο που όλα μοιάζουν τόσο παράλογα φυσιολογικά, οι πρωταγωνιστές μας θα κληθούν να ερευνήσουν την πηγή της φυσιολογικότητας του είδους μας.

Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές, η ζωή ανακατευθύνεται από τη μια μέρα στην άλλη, κι ο χρόνος, ως μεταφορέας φωτός, αποστέλλει με την ακτίνα του τις πληροφορίες εκείνες που θα αποκαλύψουν ένα καλά κρυμμένο κι αιώνιο μυστικό. Ο δρόμος των πληροφοριών παραπλανά συνεχώς τις αισθήσεις, Η στιγμή της αποκάλυψης πλησιάζει. Μένει η σκέψη να μειώσει ταχύτητα, επιτρέποντας στο φως να την πλησιάσει, ώστε να αποκωδικοποιήσει σωστά τις πληροφορίες.

Θα καταφέρουν, τελικά, οι πρωταγωνιστές να παραμείνουν ανεπηρέαστα προσκολλημένοι στη δική τους έρευνα, στη δική τους Φολόη ή μήπως θα καταφέρει ο Ασπροντυμένος να κρατήσει ενεργό το πέπλο απόκρυψης της ιστορίας; Οι δαίμονες των αμφιβολιών χτυπούν ανελέητα τον νεαρό αρχαιολόγο. Δαίμονες που τείνουν να πάρουν σάρκα και οστά, εάν ο ίδιος δεν κερδίσει τα δεκάδες αναπάντητα ερωτήματά του.
Θα γίνουν οι δικαιολογίες τα επιχειρήματα της ανικανότητας ή μήπως η σοφία της δικής του Ιφιγένειας θα του χαράξει πάνω στον έναστρο ουρανό της Ελλάδας δρόμο φωτεινό προς τα αινίγματα του σύμπαντος;

Η άποψη της Μαίρη Μοσχοπούλου για το βιβλίο :

Είναι από τις λίγες φορές που νιώθω την ανάγκη να γράψω τόσα πολλά για ένα βιβλίο. Από ενστάσεις έως επιφωνήματα. Έκπληξη μου προκάλεσε από τις πρώτες σελίδες ανάγνωσης. Το βιβλίο αυτό δεν έχει κεφάλαια! Είναι ένα συνεχόμενο αδιαίρετο κεφάλαιο ολόκληρο το βιβλίο. Σύμφωνα με τα πρότυπα γραφής, είναι καταστρατήγηση του κανόνα. Συνεχίζοντας την ανάγνωση, όμως, διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος γραφής της συγκεκριμένης ιστορίας. Διαπίστωσα τον διαφορετικό τρόπο συγγραφής που αγγίζει τα όρια του "επαναστατικού", όπως ακριβώς και η "ιστορία" του.
Εναλλάσσονται τα μηνύματα που λαμβάνω και οι αλήθειες που μου μεταφέρει το κείμενο με τον στημένο κόσμο που αναγνωρίζουμε ως αληθινό και κατ'επέκταση και την ιστορία που αποδεχόμαστε. Αν οι προθέσεις του συγγραφέα είναι να οδηγήσει τις σκέψεις των "διαφορετικών" ανθρώπων σε αλλιώτικα μονοπάτια δηλώνω ότι το έχει πετύχει.
Από απαρχής του κόσμου πάντα υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν "άνθρωποι" που προσπαθούν να ελέγξουν, να κατευθύνουν και να εξουσιάζουν τις σκέψεις, τα συναισθήματα την απλή καθημερινότητα των υπολοίπων, τοποθετώντας κανόνες και όρια στα "πρέπει" και "θέλω". Αν κάποιος τυγχάνει να διαφέρει απομονώνεται και περιθωριοποιείται. Είμαι αρωγός σκέψης του διαφορετικού, λόγο ιδιοσυγκρασίας.
Θα μπορούσα να αναφερθώ και σε πλήθος άλλων επισημάνσεων και αναφορών που παραθέτει, όπως για παράδειγμα το τεράστιο θέμα της ισότητας των φύλλων που τόσο εύστοχα αναλύει, προκαλώντας με να τη "δω" τυπωμένη ως ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο.
Συνήθως οι κριτικές ή οι απόψεις για ένα βιβλίο αναφέρονται στους χαρακτήρες, στις περιγραφές ή στην πλοκή. Σε αυτά δεν θα αναφερθώ, όχι γιατί υστερούν κάπου, κάθε άλλο, το αντίθετο μάλιστα. Είναι δευτερεύουσας σημασίας μπροστά στην πρωτοποριακή- επαναστατική "ιστορία" του βιβλίου σαν σύλληψη ιδέας και αποτύπωση αυτής. Ενός βιβλίου που δεν είμαι απόλυτα σίγουρη σε τι κατηγορία να καταταχθεί. Πιθανότατα και να μην ανήκει σε κάποια, αλλά να αποτελεί δική του αυτόνομη. Δεν θα αναφερθώ στην ιστορία, προκαλώντας τους "διαφορετικούς" απαιτητικούς αναγνώστες να το διαβάσουν. Δε θα ήταν δίκαιο όμως να μην αναφερθώ στη γλώσσα του κειμένου. Η απίστευτα λογοτεχνική γλώσσα του κειμένου, οι συνθέτες προτάσεις των οποίων είμαι φανατική λάτρης, με καθήλωναν ως αναγνώστη από την πρώτη παράγραφο. Δηλώνω ότι αναμένω με ανυπομονησία την συνέχεια της ιστορίας και του απονέμω τα συγχαρητήρια μου για την πρώτη του αυτή προσπάθεια που πιστεύω θα στεφθεί με απόλυτη επιτυχία!