Ο Τελευταίος Πειρασμός οδήγησε τον Καζαντζάκη σε οριακές σχέσης με την εκκλησία και τον έφερε μπροστά στον επικείμενο αφορισμό του.

Ο Τελευταίος Πειρασμός οδήγησε τον Καζαντζάκη σε οριακές σχέσης με την εκκλησία και τον έφερε μπροστά στον επικείμενο αφορισμό του.

Ένας διάχυτος φανατισμός και μια ατελείωτη κόντρα ανάμεσα στους σκληροπυρινικους χριστιανούς που το θεώρησαν πρόστυχο και διαβολικό έργο του σατανά. Και τους υπέρμαχους της Τέχνης που το θεώρησαν κόσμημα της λογοτεχνίας και χαρακτηριστικό δείγμα ελεύθερης σκέψης. Ο Τελευταίος Πειρασμός δίχασε αλλά με την σειρά του εξύψωσε την δύναμη του λόγου και την ανάγκη για ελεύθερη και αχαλίνωτη σκέψη. Τα έργα του «ο Τελευταίος Πειρασμός», «ο Χριστός ξανασταυρώνεται» και «Καπετάν Μιχάλης», έγιναν αφορμή ώστε η ιερά σύνοδος με έγγραφό της, να ζητήσει από την κυβέρνηση την απαγόρευσή τους...

Τα λόγια του Καζαντζάκη για όλη αυτή την διαμάχη με την εκκλησιά ήταν: 
«Προσπάθησα να εξαίρω όσο μπορούσα τους αγώνες της Κρήτης για την ελευθερία και συνάμα την ηρωική και μαρτυρική συμμετοχή της εκκλησίας στους αγώνες αυτούς κι όμως βρέθηκαν συνειδήσεις που κατασυκοφάντησαν το βιβλίο αυτό, ως ενάντιο της θρησκείας και της πατρίδας».

Το 1988 η μεταφορά του «Πειρασμού» από τον σκηνοθέτη Μάρτιν Σκορτσέζε θα προκαλέσει το χάος και βίαια επεισόδια έξω αλλά και μέσα σε όποιον κινηματογράφο προβάλει το έργο.  

Το 1942 και ενώ βρισκόταν στην Αίγινα, ο Καζαντζάκης ξεκινάει την γραφή του βιβλίου, με τίτλο «Τ' απομνημονεύματα του Χριστού». Τ0 1950 το ολοκληρώνει και του δίνει τη μορφή που σήμερα γνωρίζουμε. Το βιβλίο εκδόθηκε πρώτα στη Νορβηγία και στη Σουηδία. Στην Ελλάδα θα έρθει για πρώτη φορά από τις εκδόσεις Δίφρος το 1955.

Τι ήταν «ο τελευταίος πειρασμός»;

Το 1942 ο Καζαντζάκης ξεκινάει την γραφή του βιβλίου, με τίτλο «Τ' απομνημονεύματα του Χριστού». Τ0 1950 το ολοκληρώνει και του δίνει τη μορφή που σήμερα γνωρίζουμε. Το βιβλίο εκδόθηκε πρώτα στη Νορβηγία και στη Σουηδία. Στην Ελλάδα θα έρθει για πρώτη φορά από τις εκδόσεις Δίφρος το 1955.

Αφήγηση της ιστορίας του Ιησού, εστιασμένη στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Ο Ιησούς παρουσιάζεται ως ένας απλός ξυλουργός, κατασκευαστής μάλιστα των σταυρών που χρησιμοποιούν οι Ρωμαίοι για τις εκτελέσεις των Εβραίων επαναστατών. Αρνείται να επίμονα να αναλάβει την αποστολή της ανθρώπινης σωτηρίας, αλλά τελικά αποφασίζει να υποταχτεί στο θείο θέλημα. 

Η ιστορία εξελίσσεται λίγο-πολύ σύμφωνα με τις ευαγγελικές αφηγήσεις, μέχρι τη στιγμή της σταύρωσης. Ενώ βρίσκεται στο σταυρό, ο Ιησούς ανοίγει τα μάτια του και βλέπει ότι έχει μεταφερθεί κάτω από ένα ανθισμένο δέντρο· ένας άγγελος του λέει ότι ο Θεός αποφάσισε να τον σώσει και να του επιτρέψει να ζήσει μια φυσιολογική ανθρώπινη ζωή. Καιρό αργότερα, ο Παύλος φτάνει στο σπίτι του Ιησού και του μιλά για τη σταύρωση και την ανάσταση του Μεσσία καθώς και για τη νέα θρησκεία. Ο Ιησούς εξοργίζεται και του ομολογεί την αλήθεια και ο Παύλος αναχωρεί αποφασισμένος να συνεχίσει το κήρυγμά του, ακόμη κι αν στηρίζεται σε ένα ψεύδος. Μετά από αρκετά χρόνια, ο γέρος πια Ιησούς έρχεται αντιμέτωπος με τους μαθητές του, που τον κατηγορούν για προδοσία και λιποταξία, και συνειδητοποιεί ότι ο άγγελος που του ανήγγειλε τη σωτηρία από το σταυρό ήταν ο Σατανάς - ο τελευταίος πειρασμός. Εκείνη τη στιγμή ανοίγει τα μάτια του και, βλέποντας ότι είναι ακόμη επάνω στο σταυρό, καταλαβαίνει ότι όλα ήταν ένα όνειρο.

Η οργισμένη αντίδραση της Εκκλησίας της Ελλάδος

Τα λογοτεχνικά όρια, ωστόσο, είναι εντελώς δυσδιάκριτα και εκείνη την εποχή υπάρχει μια εξαιρετικά έντονη ασάφεια ως προς το «τι θέλει να πει ο… συγγραφέας». Ένα χρόνο πριν έρθει το βιβλίο στην Ελλάδα η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος φροντίζει με τρόπο έντονο και κατηγορηματικό να ξεκαθαρίσει πως δεν έχει καμία θέση στα βιβλιοπωλεία της χώρας.

«Διαστρέφει και κακοποιεί την θεόπνευστον ευαγγελικήν διήγησιν και θίγει, κατά τρόπον ανερυθριάστως ασεβή και ανίερον, το θεανδρικόν του Κυρίου πρόσωπον, και δη κατά τας ώρας του επί του Σταυρού σωτηρίου Πάθους, διά ταύτα η Ιερά Σύνοδος προς μεν τα ευσεβή της Εκκλησίας τέκνα απευθύνει την πατρικήν παραίνεσιν, ίνα φεύγωσι τα βιβλία ταύτα, ου μόνον μη συντελούντα εις οικοδομήν, αλλά της σαγήνης της τέχνης ανυπόπτως και δηλητηριάζοντα τας ψυχάς» αναφέρει η ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου η οποία πιέζει ασφυκτικά την πολιτική ηγεσία του τόπου να απαγορεύσει το βιβλίο.

Η κυβέρνηση αρνείται να το απαγορεύσει. Κάποιοι ιερείς (υπό την ανοχή της Ιεράς Συνόδου) ρίχνουν ανάθεμα, που μέχρι και σήμερα δεν έχει αναιρεθεί, στον συγγραφέα ενώ κάποιοι άλλοι ζητούν τον αφορισμό του.

Την ίδια ώρα πολλά θρησκευτικά σωματεία διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους πως ο Καζαντζάκης με τα έργα του «θέλει να κάμη τους αναγνώστας του να ζουν ζωή πολύ κατωτέραν και από αυτήν των ζώων».

Η απάντηση από τον σπουδαίο κρητικό συγγραφέα δεν θα αργήσει να έρθει: «Μου δώσατε μια κατάρα, Άγιοι Πατέρες, σας δίνω μια ευχή: Σας εύχομαι να ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ».

Ο αφορισμός που ποτέ δεν έγινε και ο πατριάρχης Αθηναγόρας

Μέσα σε όλο αυτό τον τυφώνα αντιδράσεων επικράτησε στη συλλογική μνήμη πως ο Νίκος Καζαντζάκης αφορίστηκε. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Για την ακρίβεια η Εκκλησία της Ελλάδος, επίσημα ουδέποτε έθεσε θέμα αφορισμού του συγγραφέα.

Η επίσημη απάντηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη δημοσιογράφο Ελένη Κατσουλάκη που έθεσε επίσημα το ερώτημα αν έχει αφοριστεί ο Νίκος Καζαντζάκης

Το αίτημα της εκκλησίας για αφορισμό του Καζαντζάκη προκάλεσε αντιδράσεις στον πολιτικό, αλλά και συγγραφικό κόσμο. 
Ο νεαρός τότε βουλευτής Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επέκρινε την «επιχειρούμενη δίωξη του πνεύματος». 

Ο δήμος Αθηναίων ζήτησε την αποτροπή οποιασδήποτε δίωξης των έργων του συγγραφέα, ενώ οι δημοτικοί σύμβουλοι Θεσσαλονίκης χαρακτήρισαν την απαγόρευση «πλήγμα για τον πολιτισμό». 
Το θέμα πέρασε και στον τύπο της εποχής και οι εφημερίδες μεγέθυναν την κόντρα. Ο συγγραφέας τήρησε διακριτική στάση και απέφευγε να πάρει θέση. Η στάση του ενδεχομένως να υποδηλώνει και την πικρία του για αυτή την ακραία αντιμετώπιση

Το ζήτημα του αφορισμού του Καζαντζάκη έφτασε στην Ιερά Σύνοδο, όπου αποφασίστηκε από την πλειοψηφία ότι η εκκλησία δεν θα έπρεπε να παρέμβει επίσημα και ότι το θέμα θα εξετάζονταν από το Μητροπολίτη Κασσανδρείας Καλλίνικο και από δύο καθηγητές της Θεολογικής Σχολής. Ο Μητροπολίτης, φοβούμενος τις αντιδράσεις, αποφάσισε ότι δεν ήταν σωστό να κατηγορηθεί ο συγγραφέας σαν άπιστος, αλλά ότι καλό θα ήταν να μην κυκλοφορήσει το βιβλίο του «ο Τελευταίος Πειρασμός» γιατί μπορεί οι αναγνώστες να μην καταλάβαιναν τους συμβολισμούς του και να το παρεξηγήσουν

Ο θάνατος του

Παρά το γεγονός πως τελικά ο Καζαντζάκης δεν αφορίστηκε όταν στις 26 Οκτώβριου του 1957 πέθανε χτυπημένος από την λευχαιμία, η Εκκλησία αρνήθηκε να τον κηδέψει με το χριστιανικό τελετουργικό.

Ο Αρχιεπίσκοπος Θεόκλητος δεν έδωσε την άδεια να τεθεί η σορός του σε λαϊκό προσκύνημα, ενώ ο νεαρός τότε αρχιμανδρίτης και μετέπειτα Μητροπολίτης Φλώρινας Καντιώτης δήλωνε πως προσωπικά ο ίδιος θα μεταβεί στην Κρήτη, ώστε, να εμποδίσει την νεκρώσιμη ακολουθία.

Τελικά την κρίσιμη ώρα δεν υπήρχε ιερέας για να τελέσει τη λειτουργία. Την τελευταία στιγμή, οι απειλές των αγριεμένων Κρητικών, αλλά και η παρουσία του τότε υπουργού παιδείας Αχιλλέα Γεροκοστόπουλου, που έχαιρε εκτίμησης ανάγκασαν τον Αρχιεπίσκοπο να στείλει έναν εκπρόσωπο της εκκλησίας, ώστε να γίνει κανονικά η ταφή του συγγραφέα. Στον τάφο του χαράχτηκε η επιγραφή: «Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος»

Ο «τελευταίος πειρασμός» του Σκορτσέζε

Το 1988 ο διάσημος και πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Μάρτιν Σκορτσέζε μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το αριστούργημα του Καζαντζάκη. Τον ρόλο του Ιησού ενσαρκώνει ο σπουδαίος αμερικανός ηθοποιός Γουίλιαμ Νταφόε. 

Η προβολή της ταινίας στους ελληνικούς κινηματογράφους, ωστόσο, ξυπνάει πάθη που πολλοί θεωρούσαν πια ξεχασμένα. Κανείς, άλλωστε, από αυτούς που αντιδρούσαν δεν είχε ξεχάσει πως ο Καζαντζάκης είχε… αφοριστεί!

Στις 13 Οκτωβρίου είχε προγραμματιστεί η επίσημη πρεμιέρα. Έξω από τους κινηματογράφους που θα πρόβαλαν την ταινία πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις και ξέσπασαν βίαια επεισόδια.

Εντός των κινηματογράφων μέλη θρησκευτικών οργανώσεων που είχαν αγοράσει κανονικά εισιτήρια, περίμεναν να ξεκινήσει η προβολή και όταν αυτό έγινε σηκώθηκαν από τη θέση τους και με μαχαίρια και ψαλίδια έσκιζαν την πάνινη οθόνη!

Πρεμιέρα δεν έχει ποτέ, ωστόσο, τις επόμενες ημέρες η ταινία έκοψε 160.000 εισιτήρια και θα έκοβε ακόμα περισσότερα αν δεν την είχε απαγορέψει το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών όπου είχαν προσφύγει ιερείς και πιστοί.

Ένας από τους μεγαλύτερους πολέμιους της ταινίας ήταν ο τότε Μητροπολίτης Δημητριάδος Χριστόδουλος ο οποίος πολλά χρόνια αργότερα όντας Αρχιεπίσκοπος κατάφερε μετά από έντονες πιέσεις να ματαιώσει και την προβολή που είχε προγραμματίσει να κάνει ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός.

Ακόμα και μέχρι σήμερα μόνο η συνδρομητική τηλεόραση έχει προβάλει την ταινία του Σκορτσεζε. Η έστω και άτυπη δικαίωση για την ταινία ήρθε, μόλις το 2008, όταν η Κυριακάτικη εφημερίδα «Το Βήμα» έδωσε δωρεάν το DVD χωρίς να προκληθεί η παραμικρή αντίδραση από θρησκευτικές οργανώσεις ή την επίσημη Εκκλησία.

Πηγές:  

mixanitouxronou
newsbeast