Συνέντευξη με τον αγαπημένο μας Γιώργο Ραΐλη στο blog μας " The book time "

Καλωσορίζουμε τον  Γιώργο Ραΐλη  στο The book time

Ζητήσαμε από τον φιλοξενούμενό μας να γράψει μόνος του ένα σύντομο βιογραφικό, και μας έγραψε τα πιο κάτω.

Ο Γιώργος Ραΐλης γεννήθηκε το 1976 και έχει σπουδάσει Οικονομικά. Επαγγελματικές προστακτικές τον ταξίδεψαν σε τόσο πολλούς τόπους ώστε να διαπιστώσει ότι στα μάτια του το πιο ωραίο μέρος της Γης είναι ο τόπος καταγωγής του, η Βατσουνιά Καρδίτσας. Μοιράζεται τη ζωή του με την Έλενα προσπαθώντας καθημερινά να κάνουν τους δύο γιους τους, τον Λάμπρο και τον Λουκά, χαρούμενους. Ζει στη Λάρισα και αφιερώνει τον χρόνο του στην αναζήτηση απάντησης στην ερώτηση που συχνά ο Έλληνας διατυπώνει « ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» και αναρωτιέται αν πραγματικά ξέρουμε ποιοι είμαστε. Στο παρόν μυθιστόρημα, το πρώτο του, αποτυπώνεται η προσπάθειά του να διερευνηθεί ο ανθρώπινος παράγοντας και τα πάθη που διαμόρφωσαν τα ιστορικά γεγονότα την περίοδο του Εμφυλίου.

Σχετικά με το βιβλίο 

Τ.Β.Τ Το πρώτο βιβλίο, η πρώτη σας γνωριμία με το αναγνωστικό κοινό έχει ως θέμα την Ελλάδα του εμφυλίου! Τι σας ώθησε ώστε να κάνετε αυτήν την απόπειρα και να ασχοληθείτε με αυτό;

Γ.Ρ. Ο εμφύλιος κεντρίζει από μόνος του ως θέμα. Λατρεύοντας την ιστορία άρχισα να διαβάζω.

Έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες σε βιβλία, άρθρα και αφιερώματα, ενώ γυρίστηκαν και

αρκετές ταινίες, ντοκιμαντέρ κλπ Αρχίζοντας τη μελέτη έβλεπα ότι βιβλίο με το βιβλίο έπεφτα σε αντιθέσεις, ανάλογα με τον συγγραφέα και τα βιώματα της οικογένειάς του συγγραφέα σχημάτιζα μία άποψη που σχεδόν άλλαζε με το επόμενο βιβλίο. Μία ακόμα δυσκολία ήταν ότι σχεδόν τα περισσότερα έργα τόνιζαν μία στιγμή της περιόδου, μη βοηθώντας με να βγάλω ένα συμπέρασμα για εκείνη την περίοδο. Κάποια στιγμή της ζωής μου έτυχε να ζω και να δουλεύω στα Σκόπια. Ένας ντόπιος φίλος ξαφνικά μία μέρα μου είπε ότι ο παππούς του είναι από ένα χωριό της Καστοριάς, λόγω εμφυλίου έφυγε από την Ελλάδα. Ο Τίτο τον έφερε στα Σκόπια για να είναι κοντά στο χωριό του (όπως μου είπε) αλλάζοντας του το επίθετο με σλαβική κατάληξη και εκδίδοντάς του νέο διαβατήριο. Έφτιαξε τη ζωή του εκεί, παντρεύτηκε μία ντόπια και έτσι έμεινα εγώ με τον εγγονό να συζητάμε αν πρέπει ή όχι να βγάλει την σλαβική κατάληξη από το επίθετο του. Στην αρχή το θεώρησα μεμονωμένο περιστατικό, μέχρι που γνώρισα μία κοπέλα που μιλούσε ελληνικά λόγω της γιαγιάς, με παρόμοια σχεδόν ιστορία.

Έπειτα γνώρισα άλλους .

Τα γεγονότα αυτά μου έδωσαν να καταλάβω ότι τα γεγονότα εκείνης της περιόδου επηρεάζουν κάποιους και σήμερα, Προσπάθησα να γράψω ένα βιβλίο το οποίο δεν θα είναι ένα ακόμα επιστημονικό εγχειρίδιο για τη βιβλιοθήκη ή μια ιστορία δακρύβρεχτη, αλλά ένα βιβλίο που θα διαβαστεί και από μη ειδικούς και θα προσπαθεί να εξιστορεί όλη την περίοδο μέσα από τη ζωή των ανθρώπων, ο αναγνώστης να ακούσει όλες τις εκδοχές.

Επίσης βλέπω μετά λύπης ότι κάποιοι επαναφέρουν συνθηματολογία και διαχωριστικές

γραμμές εμφυλιοπολεμικές. Κάποιοι από την ένταση και τον πυρετό της νιότης υιοθετούν

άθελα τους αυτά τα συνθήματα. Πρέπει επιτέλους να φωτιστεί αυτή η περίοδος.

Εκτός όμως της ιστορίας καθαυτής, ο αναγνώστης θα βρεθεί αντιμέτωπος με ηθικά

διλλήματα, καθώς αν και ιστορικό μυθιστόρημα οι αποφάσεις θα παίρνονται σε ενεστώτα

χρόνο.

T.B.T. .Πόσο καιρό σας πήρε η μελέτη και η συγκέντρωση στοιχείων;

Γ.Ρ. Ποσοτικά η έρευνα διήρκησε σχεδόν δέκα χρόνια, αλλά η δυσκολία ήταν στην ποιοτική

συγκέντρωση, μελέτη και αξιολόγηση των στοιχειών. Συνεχίζει να με εκπλήσσει το γεγονός ότι όσοι λίγοι αυτόπτες μάρτυρες είναι εν ζωή, αποφεύγουν να μιλήσουν, θα τολμήσω να πω ότι φοβούνται ακόμα και τώρα να μιλήσουν. Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω τον πόνο που κρύβει αυτή η περίοδος για όλες τις πλευρές. Το δεύτερο στάδιο, αυτό της συγγραφής, ήταν συγκριτικά πιο εύκολο.

Τ.Β.Τ. Αν εξαιρέσουμε τα ιστορικά κομμάτια, η υπόλοιπη ιστορία είναι αποκύημα φαντασίας;

Εκτός των ιστορικών γεγονότων, η υπόλοιπη ιστορία είναι μυθοπλασία όπως τα ονόματα κλπ.

Τελευταία μου ανέφεραν ότι υπάρχει ένα ορεινό χωριό με το όνομα Πέτρινο, το οποίο θα

ήθελα να επισκεφτώ. Δυστυχώς δεν το ήξερα για να το επισκεφτώ πριν τη συγγραφή, όπως

φαντάζομαι και οι κάτοικοι του χωριού δεν θα ξέρουν ότι το χωριό τους πρωταγωνιστεί σε μία ιστορία. Όμως πρέπει να τονισθεί, ότι καθώς η βάση του βιβλίου είναι τα ιστορικά γεγονότα, οι περισσότεροι αναγνώστες μου αναφέρουν ότι κάποια μέρη του βιβλίου τους θυμίζουν κομμάτια προσωπικής τους ιστορίας. Είμαστε μικρή χώρα, και δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει μία ιστορία, έστω έμμεσα, από τον εμφύλιο.

Τ.Β.Τ. Γιατί δώσατε αυτόν τον τίτλο;

Γ.Ρ. Ο τίτλος έχει εμπνευστεί από μία Αγιορείτικη ιστορία, η οποία παρατίθεται μέσα στο βιβλίο.

Στο βιβλίο εκτός από τα ιστορικά γεγονότα ο αναγνώστης θα βρεθεί αντιμέτωπος με διάφορα ηθικά διλλήματα αλλά και αλληγορικά μηνύματα. Ο αναγνώστης θα μάθει και την άλλη πλευρά, θα μάθει π.χ. την ιστορία του Αντώνη. Στο βιβλίο θα έχουμε συνάντηση των δύο μανάδων, με ένα ρεαλιστικό τέλος. Θα επιθυμούσα όμως ο αναγνώστης να καταλάβει ότι αυτός είναι ο φορέας του συνετού αλλά και ο φορέας της προδοσίας, αφού τα πάντα

γεννούνται στη μήτρα του μυαλού του και είναι επιλογές του. Πόσες φορές δεν έχει

δικαιολογηθεί στον εαυτό του για πράξεις που ο ίδιος έκανε, ενώ ορκιζόταν ότι δεν θα έκανε

ποτέ; Φιλοδοξώ να καταφέρω να προβληματίσω με την αλληγορία. Η ευκολία με την οποία

χαρακτηρίζουμε τους άλλους προδότες μας κάνει διχαζόμαστε. Για παράδειγμα βλέπετε με

πόσο μεγάλη ευκολία, αυτά τα χρόνια της κρίσης που ζούμε, πολύ πιο εύκολα σε σχέση με

αυτά που βίωναν την περίοδο εκείνη, μιλάμε για προδότες κλπ.

Τ.Β.Τ.  Η ταμπέλα του Ιούδα που δόθηκε στον Αντώνη τον χαρακτηρίζει πιστεύετε;

Τι θα λέγατε εσείς στη μάνα του;

Γ.Ρ. Ο Αντώνης είναι από τους χαρακτήρες που σημαδεύουν το βιβλίο, καθορίζουν την ιστορία. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είχαν επιλογές, διαμόρφωσαν μόνοι τους την ιστορία τους. Εκείνος δεν επέλεξε για αυτόν αλλά για το καλό του γιού του, όπως τουλάχιστον πίστευε. Τον Χριστό τον απαρνήθηκε και ο Πέτρος και μάλιστα τρισάκις, αλλά μετανοημένος επανήλθε και κέρδισε την αναγνώριση. Για τα κίνητρα του Ιούδα λίγοι θέλησαν να μάθουν, ο ίδιος επέστρεψε μετανοημένος τα αργύρια αλλά δεν επανήλθε ποτέ. Σκοπός του βιβλίου είναι να προβληματίσει, από την προσέγγιση μου νομίζω καταλάβατε τη δική θέση μου. Εξαρτάται πάντα από τον κριτή- αναγνώστη η ετυμηγορία που θα δώσει. Τον ίδιο τον Αντώνη δεν θα τον πείραζε τόσο η δικιά μου η κρίση ή των συγχωριανών του, αλλά η κρίση του παιδιού του. Στο πρόσωπό του επίσης προσπαθώ να προβάλω την προσπάθεια πολλών πατεράδων που δεν αναγνωρίζεται.

Στην ερώτηση για το τι θα έλεγα στη μάνα του Αντώνη, η απάντηση μου είναι ότι σεβόμενος

το πένθος της αλλά και την ιστορία δεν θα έλεγα τίποτα. Γιατί σίγουρα κάποιος περιμένει να

ακούσει αυτά που ο ίδιος θέλει. Θα ήμουν όμως εκεί για εκείνη, χωρίς να την περιφρονώ, και η στάση αυτή είναι ένα είδος επικοινωνίας.

Τ.Β.Τ. Η αντίσταση ήταν ο σκοπός. Φτάσαμε όμως στο οφθαλμός αντί οφθαλμού...

Τελικά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;

Γ.Ρ. Το βιβλίο προσπαθεί να φωτίσει την ευρύτερη περίοδο, δεν ξύπνησαν ένα πρωί και άρχισε ο ένας να κυνηγάει τον άλλο. Μην ξεχνάμε ότι πριν περίπου 30 χρόνια την περίοδο που εξετάζουμε, είχαμε ακόμα ένα μεγάλο εθνικό διχασμό, ακολούθησε η καταστροφή του

μικρασιατικού ελληνισμού, ακολούθησαν διάφορα κινήματα, αποτάξεις, εξορίες κλπ

Εστιάζουν στις διώξεις των κομμουνιστών, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι όλοι κυνηγούσαν

όλους: οι βασιλικοί τους βενιζελικούς και το αντίστροφο, και όλοι μαζί τους κομμουνιστές και το αντίστροφο. Χωρίς να το υιοθετούν επίσημα, όλες οι πλευρές ακολούθησαν τη ρήση που αναφέρατε, ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Παιδομάζωμα ή παιδοφύλαγμα; Αυτά δεν

μπορούσαν να ξεχαστούν εύκολα. Θα δει ο αναγνώστης ότι υπήρχε καχυποψία ακόμα και για τους λόγους που κάποιος έκανε αντίσταση, αλλά και για τους τρόπους που επέλεγε να

αντισταθεί. Η Ελλάδα συνεχώς μετράει κινήματα και οργανώσεις. Όμως εκτός της πιο

διαδεδομένης μορφής αντίστασης της έξοδου στο βουνό, η επιβίωση στις πόλεις και στα

χωριά από τους εναπομείναντες δεν σήμαινε συνεργασία με τον εχθρό. Πρέπει να μιλήσουμε και για αυτό κάποια στιγμή.

Τ.Β.Τ. Ένα σύνηθες φαινόμενο ειδικά των Ελλήνων είναι να κάνουν ήρωα κάποιον μετά θάνατο ενώ εν ζωή φτάνουν και να τον απαρνούνται!! Πως το δικαιολογείτε εσείς;

Γ.Ρ. Ανθρώπινο θα έλεγα και όπως είπατε όχι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Όπως

αναφέρεται και μέσα στο βιβλίο η πατρίδα είναι κάτι που ο καθένας ορίζει διαφορετικά. Ο

ηρωισμός του ενός είναι απειλή για την πατρίδα του άλλου.

T.B.T.  Αν και πιστεύω πως τα βιβλία χάνονται όταν μεταφέρονται στην οθόνη, θα θέλατε το πρώτο πνευματικό δημιούργημα να κάνει πρεμιέρα στον κινηματογράφο ή την τηλεόραση;

Γ.Ρ. Θα ήμουν ευτυχής να έχω μελλοντικά τέτοιο δίλημμα, γιατί κατανοώ αφενός τις επιφυλάξεις ότι κάποια συναισθήματα χάνονται καθώς δεν μπορούν να μεταφερθούν πιστά, αλλά από την άλλη θα ήταν μία μεγάλη ευκαιρία το έργο μου να πλησιάσει και ένα άλλο κοινό και να το κεντρίσει να ασχοληθεί με το διάβασμα.

Τ.Β.Τ.  Πείτε μας λίγα λόγια για το Γιώργο Ραΐλη ώστε να σας γνωρίσουν οι αναγνώστες σας και οι φίλοι του Τhe Βook Τime. 

Γ.Ρ. Είμαι ένας άνθρωπος που είχα την ευλογία να ταξιδέψω πολύ και να αγαπώ τη μοναξιά μου.

Τα ταξίδια αυτά τα μοιράστηκα με ανθρώπους που πάντα ήθελαν να πουν την ιστορία τους,

την οποία άκουγα ευχαρίστως. Ζω στη Λάρισα, ευτυχισμένος που μοιράζομαι το πιο μακρύ

ταξίδι που είναι αυτό της ζωής με την καλύτερη παρέα, την Έλενα, το Λάμπρο και το Λουκά.

Τ.Β.Τ. Τι είδους λογοτεχνία διαβάζετε;

Γ.Ρ. Η λογοτεχνία είναι για εμένα σαν την μουσική. Θεωρώ δύσκολο να πει κάποιος ότι ακούει αποκλειστικά ένα είδος μουσικής. Δεν νομίζω ότι θα εκπλήξω λέγοντας ότι λατρεύω τα ιστορικά μυθιστορήματα. Λατρεύω ότι σχετίζεται με την αρχαία Ελλάδα, την μυθολογία μας και προσφάτως διδάσκομαι πολλά μελετώντας βιογραφίες.

Τ.Β.Τ.  Πόσο δύσκολο ή εύκολο ήταν να βρείτε εκδοτικό οίκο;

Γ.Ρ. Ο δρόμος μέχρι την έκδοση είναι σίγουρα μακρύς, ιδιαίτερα όταν δεν προέρχεσαι από το χώρο. Όπως κάθε προσπάθεια, έτσι και σε αυτή πρέπει να είναι κάποιος οπλισμένος με υπομονή και να προσεγγίζει ρεαλιστικά το χώρο. Είχα την τιμή να με εμπιστευτεί ένας οίκος όπως το Λυκόφως, που στελεχώνεται από ανθρώπους με γνώση και μεράκι.

Τ.Β.Τ. Πως σας ενθάρρυνε η οικογένεια και ο στενός συγγενικός και φιλικός κύκλος ενδεχόμενος ώστε να συνεχίσετε και να εκδώσετε τελικά το μυθιστόρημα ;

Με ρώτησαν κατά την έκδοση, όντας νέος συγγραφέας, αν ήθελα να αφιερώσω αυτό το βιβλίο κάπου, π.χ. στην οικογένεια μου όπως είθισται και τους απήντησα με απόλυτο τρόπο

αρνητικά. Το βιβλίο αυτό ανήκει στην οικογένεια μου, καθώς δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί

χωρίς τη στήριξή της. Πώς να αφιερώσεις κάτι όταν χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε; Το πάθος μου για την ιστορία και τη λογοτεχνία το γνωρίζει ο φιλικός μου κύκλος, αλλά όπως είναι

φυσιολογικό δεν το συμμερίζονται όλοι. Είναι συγκινητικό πόσο με έχουν στηρίξει κάποιοι, αν και από μερικούς περισσότερο δέχομαι περισσότερο ερωτήσεις για την εμπορικότητα του βιβλίου.

Τ.Β.Τ.  Υπήρξε κάποιο άτομο που του εμπιστευόσασταν τις σκέψεις, τις ανησυχίες ή ακόμη και τις πρώτες σελίδες πριν την ολοκλήρωση του έργου σας;

Γ.Ρ. Δύο άνθρωποι τα ήξεραν όλα από την αρχή: η γυναίκα μου, Έλενα, και η αδερφή μου, Ρίτα.

Πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ πολλές συζύγους που θα άφηναν τον άντρα τους να

παραιτηθεί από μία δουλειά μόνο και μόνο για να ολοκληρώσει ένα έργο, έχοντας μάλιστα ένα μωρό και ούσα έγκυος στο δεύτερο να με αφήνει να απομονώνομαι. Διάβαζε σελίδα τη σελίδα την πλοκή, με εξαίρεση τα πρώτα κεφάλαια που τα είχα γράψει πριν περίπου δέκα χρόνια. Η Ρίτα ήταν ο πρώτος άνθρωπος που το διάβασε ολοκληρωμένο, και επειδή θαυμάζω την κρίση της, ανυπομονούσα για την κριτική της. Με καμία όμως από τις δύο δεν μοιράστηκα την πλοκή, γιατί ήθελα να δω τις αντιδράσεις τους και να μην επηρεαστώ από αυτές. Είμαι όμως πραγματικά ευγνώμων και θα δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτούς τους λίγους ανθρώπους που διάβασαν το βιβλίο πριν ακόμα αυτό εκδοθεί, χωρίς να έχουν καμία υποχρέωση ή δέσμευση.

Τ.Β.Τ. Έχετε στα άμεσα σχέδια σας κάποιο επόμενο μυθιστόρημα για να περιμένουν οι αναγνώστες; Αν ναι πείτε μας τι περίπου να περιμένουμε!;

Γ.Ρ. Πάντα στο μυαλό μου δούλευα διάφορες ιστορίες. Μέχρι το φθινόπωρο, Θεού θέλοντος, θα είναι έτοιμο το δεύτερο βιβλίο με ιστορικό θέμα, επιφυλασσόμενος του δικαιώματος της εκπλήξεως. Αυτό που θα ήθελα να κάνω κάποια στιγμή, ίσως και ως ενθύμιο, είναι να εκδώσω τις ιστορίες που πλάθουμε κάθε βράδυ με τους γιους μου. Είναι τόσο έντονες που εκεί που τους βάζω στο κρεβάτι να χαλαρώσουν, το δωμάτιο γεμίζει με δράκους, φωτιές και πριγκίπισσες, ένα περιβάλλον που τελικά μας κρατά άγρυπνους. Νομίζω ότι τελευταία οι «μεγάλοι» έχουμε πέσει πάνω στα παιδιά προσπαθώντας να τα κάνουμε από μικρή ηλικία να σκεφτούν ηθικά προβλήματα και στάσεις ζωής, να ωριμάσουν πριν της ώρας τους. Θα ήθελα να κάνω παιδικά ματάκια να ανοίξουν από έκπληξη και από τη δράση .Για να προχωρήσω όμως σε αυτό, πρέπει να συναινέσουν τα παιδιά μου για τα πνευματικά δικαιώματα, και οι τετράχρονοι είναι σκληροί διαπραγματευτές, μην νομίζετε…..