" Η ζωή που έλειπε "
Συγγραφέας : Κώστας Κρομμύδας
Εκδόσεις Διόπτρα
Λίγα λόγια για το βιβλίο :
Λίγο πριν οι άνεμοι του πολέμου παρασύρουν τον έναν μακριά από τον άλλον, ο Μανόλης και η Ελένη ενώνονται σε έναν έρωτα που τρέφεται από το πάθος της επανένωσής τους, αψηφώντας το κόστος που αυτός θα έχει για τους ίδιους, αλλά και τους δικούς τους ανθρώπους.
Όταν ο Δημήτρης επισκεφθεί το νησί της μητέρας και του θείου του, θα βρεθεί –μέσ’ από μια σειρά αναπάντεχων γεγονότων– αντιμέτωπος με παλιές μνήμες και αλήθειες βαθιά θαμμένες. Την ίδια στιγμή, η Ανίτα θα καταλήξει να κρατά στα χέρια της ένα παλιό ρολόι τσέπης, οι δείκτες του οποίου έχουν σταματήσει για πάντα στη στιγμή που ο έρωτας δύο ανθρώπων πέρασε ανεξίτηλα στην αιωνιότητα. Μαζί με το ρολόι, θα φορέσει στο χέρι της ένα δαχτυλίδι, ανάμνηση του όρκου μιας θυελλώδους αγάπης που έσπασε παντοτινά το φράγμα του χρόνου.
Μια αληθινή ιστορία που δείχνει πόσο ιδιότροπη είναι η μοίρα, πόσο αντέχει μια αγάπη στον χρόνο και πόση ανάγκη έχουμε τον έρωτα και τη συγχώρεση.
«Ο αναγνώστης, καθισμένος σαν σε θερινό σινεμά, παρακολουθεί μέσ’ από τις περίτεχνα γραμμένες λέξεις την καταιγιστική πλοκή που ξεδιπλώνει τούτος ο νέος συγγραφέας...»
Μάνος Ελευθερίου
Η άποψη της Σοφία Δερέ για το βιβλίο :
Η πένα του Κώστα Κρομμύδα στο πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Η ζωή που έλειπε», σπάει τον κώδικα των συναισθημάτων και λειτουργεί σαν μετρητής στο καθένα από αυτά. Αληθινά γεγονότα που λες και τα καταγράφει, μέσα από καθρέφτη. Έναν καθρέφτη παραμορφωτικό αλλά όχι πάντα τον ίδιο. (δηλ.με την ίδια παραμόρφωση) Έναν καθρέφτη που ο εκάστοτε αναγνώστης τοποθετεί νοερά ανάμεσα σ’ αυτόν και το βιβλίο. Κάθε υποκειμενικό συναίσθημα μετατρέπεται σε αντικειμενικό κι ο αναγνώστης, λαίμαργα, το βιώνει σε κάθε νευρώνα του εγκεφάλου του. Οι σελίδες γυρίζουν μόνες τους, μηχανικά… μιας κι ο αναγνώστης, παύει να διαβάζει και κυριολεκτικά βιώνει. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, καταλαβαίνεις πως δεν θ’ αφήσεις απ’ τα χέρια σου το βιβλίο, παρά μόνο όταν ο καθρέφτης σου σπάσει σε χίλια κομμάτια. Παρά μόνο όταν η ιστορία ολοκληρωθεί και ο μετρητής συναισθημάτων χτυπήσει κόκκινο. Λιτό και απέριττο κείμενο, όπως ακριβώς μας έχει συνηθίσει τώρα πια ο Συγγραφέας. Με την γνώριμη συστολή σε κάθε στιγμή έντασης, που με μαγικό τρόπο αντί να την μειώσει την απογειώνει. Όπως απογειώνεται ο πόθος για κάθε τι που δεν σου δίνεται με αντάλλαγμα.
Υ. Γ. : Αποκλείω την περίπτωση να ταυτίζεται ο Συγγραφέας με τον Δημήτρη της ιστορίας. Στον δικό μου καθρέφτη, νομίζω πως είναι ο Μανώλης!
Σοφία Δερέ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου