Η Δήμητρα Ιωάννου προτείνει ...

Η Δήμητρα Ιωάννου Α' μας προτείνει 

" Δεκατρία Μπαλώματα "

Λίγα λόγια για το βιβλίο :

«Μικρή μου, να θυμάσαι πάντα∙ το μπάλωμα όταν γίνεται δεν ξεγίνεται. Κοίτα, όμως, σαν καινούργιο δείχνει. Το μπάλωμα είναι τέχνη».

«Και τι ακριβώς σημαίνει μπάλωμα; Και γιατί να μην αγοράσεις καινούργιο; Αφού έχετε τόσους παράδες», απορούσε η Νόρα.

«Μπάλωμα είναι η επιδιόρθωση ενός πράγματος που χάλασε, αλλά δε θες να το αποχωριστείς ή δε γίνεται να το αποχωριστείς. Το μπάλωμα είναι τέχνη, μικρή μου. Είναι χάρισμα∙ να μπορείς να αλλάζεις κάτι που είναι πια παλιό ή ελαττωματικό και να το φτιάχνεις πάλι ώστε να σου αρέσει».

Η Νόρα, βαφτισμένη Ελεονώρα, νόθα κόρη του Μιχαήλου Χιωτέλλη, μαθαίνει την τέχνη του μπαλώματος στο σπίτι του πατέρα της, στη Μυτιλήνη, γύρω στα μέσα του 1800. Η ίδια, όμως, δεν μπαλώνει τα ρούχα της∙ μπαλώνει τα θλιβερά της ζωής της, ξεκινώντας από το όνομά της. Μόνο, όμως, το όνομα, γιατί ως νόθα επίθετο δεν έχει. Το ταλέντο της αυτό τη βοηθάει να επιζήσει από τα δεινά που πλήττουν το νησί και φέρουν τα πάνω κάτω στη ζωή της, να αντιμετωπίσει τους ανθρώπους που την πληγώνουν, με πρώτο τον αδελφό της, να δοθεί στον έρωτα χωρίς να υπολογίσει τους ηθικούς κανόνες και τελικά να αποκτήσει αυτό που πάντα επιθυμούσε: μια ταυτότητα. Κάθε μπάλωμα, όμως, έχει ένα αντίτιμο. Και η Νόρα τα πληρώνει όλα∙ και τα δεκατρία μπαλώματα. Γιατί τόσα χρειάστηκε να κάνει.

Η άποψη μου: 

Αν σ’ένα ταξίδι στο χρόνο δε συμμετέχουν όλες οι αισθήσεις, το ταξίδι το ταξίδι χάνει τη γεύση του. Καταλήγει μισό. Αποσπασματικό. Δε σε αγγίζει η μαγεία του, δε σε ταξιδεύει στα

φτερά των καιρών, με άλλα λόγια δε σε πείθει, δε σε σεργιανά. 

Τα καλά ταξίδια είναι ταξίδια σπάνια κι ένιωσα πραγματικά τυχερή, μιας και πρόσφατα έκανα ένα τέτοιο. Διαβάζοντας την τελευταία σελίδα, έκλεισα το βιβλίο και το έσφιξα αυθόρμητα στην αγκαλιά μου. Ήταν το ευχαριστώ για τις χαρές που μου έδωσε, αφού κατάφερα να είμαι εκεί με όλη μου την ψυχή.

Έζησα καταστάσεις και συναισθήματα δυνατά, μέσα από γεγονότα που συνέβησαν πραγματικά και που σημάδεψαν τις ζωές των ηρώων. Έμαθα, άκουσα, συλλογίστηκα, κατάλαβα… Μπροστά από τα μάτια μου παρέλασαν σκηνές και χρώματα άλλων καιρών

κι εγώ μαγεύτηκα από τα νυφικά εξάγια, τα καφασέλια αλλά και από τις κόκκινες φούστες των γυναικών που μου έδειξαν όλες τις πλευρές της ζωής… Γιατί η ζωή έχει πολλές στιγμές και πολλές γεύσεις.

Γεύτηκα τα γεμεκλίκια, τα μπουρέκια κι όλους τους θησαυρούς της γεύσης που μαγειρεύτηκαν μερακλίδικα για ουρανίσκους αρχοντικούς. Γεύτηκα μαζί χαρές άφθονες αλλά και βαθιές πίκρες που διορθώθηκαν με μπαλώματα αριστοτεχνικά και με λίγο

ζαχαρόνερο.

Άγγιξα ακριβά μετάξια που θρόιζαν ανάλαφρα, είδα αρχοντικά μαγικά και χάιδεψα τρυφερά παιδικά μάγουλα κρυμμένη δίπλα σε πονετικά αγερικά.

Κάθε Πέμπτη…

Άκουσα τα ελληνικά να ανακατεύονται με τα τούρκικα και μου έδειξαν πώς ζούσαν Τούρκοι και Ρωμιοί στη Μυτιλήνη, ζυμωμένοι μαζί σε μια καθημερινότητα που τους χώραγε όλους.

Ήρθαν στα ρουθούνια μου ευωδιές από πολύτιμα μυρωδικά και σπάνια βοτάνια και μαζί με τη νωχελική ευωδιά του ραχατιού και της καλοπέρασης, οσφράνθηκα το φόβο και την ανάγκη της επιβίωσης.

Ένιωσα την αγάπη… αυτή που στολίζουν τα ερωτευμένα φιλιά από κατακόκκινα χείλη και άκουσα μια ωδή μοναδική στην άλλη αγάπη, που είναι πολύτιμη κι εκείνη… την αγάπη που χρωματίζει βαθιά το αίμα που δε γίνεται νερό, την αγάπη την αδελφική.

Μα πάνω από όλα ένιωσα τη δύναμη της ψυχής. Εκείνη τη δύναμη που αντικαθιστά το Θήτα με το Ρο και μπαλώνει με μαεστρία τις πίκρες για να τις μετατρέψει σε χαρές.

Μέτρησα Δεκατρία Μπαλώματα κι έκλεισα το βιβλίο ικανοποιημένη…

Γεμάτη!

Μετά το ταξίδι μου στο όνειρο προσγειώθηκα στην πραγματικότητα γεμάτη εικόνες και χρώματα και με τη δύναμη να κάνω ετούτο το σήμερα ακόμα καλύτερο.

Και οφείλω χίλια ευχαριστώ σε εσένα, αγαπημένη μου Πηνελόπη Κουρτζή!