Η άποψη του The Book Time για το βιβλίο " το κορίτσι με το σαλιγκάρι" της Πηνελόπη Κουρτζή

 " Το κορίτσι με το σαλιγκάρι"

Συγγραφέας:  Πηνελόπη Κουρτζή

Εκδόσεις: Ψυχογιός 

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

«Σε θέλω δικό μου. Δεν αντέχω πια να σε μοιράζομαι. Προτιμώ να μη σε έχω καθόλου αν δεν ανήκεις μόνο σε εμένα». Ο τόνος ήταν απολογητικός, η φράση απλή και χιλιοειπωμένη. Όμως καμία δεν είχε τολμήσει να του το πει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αλλά του το είπε. Εκείνη. Το κορίτσι με το σαλιγκάρι. Έφτασε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού από το Λονδίνο στις 26 Μαρτίου του 1969. Έφτασε κρατώντας στη χούφτα της ένα μικρό, πληγωμένο σαλιγκάρι. Και από εκεί, πάντα με το μικρό σαλιγκάρι προστατευμένο στην κλειστή παλάμη της, πήγε στα Μάταλα. Εκεί όπου της είχαν υποσχεθεί ότι βρισκόταν ο παράδεισος της φύσης. Και των χίπηδων. Στα Μάταλα, τον παράδεισο της ελευθερίας. Και της Τζόνι Μίτσελ. Και του Χάρι. Προπαντός του Χάρι. Έμεινε μέχρι τον Μάιο του 1969, περιμένοντας, μαζί με τα παιδιά των λουλουδιών από όλο τον κόσμο, το καλοκαίρι της αγάπης. Μα αυτό δεν ήρθε ποτέ... Γιατί εκείνο τον Μάιο έγινε ό,τι έγινε. Ένα μυθιστόρημα για ένα κορίτσι, που πίστευε πως η μεγαλύτερη ελευθερία της καρδιάς είναι να μπορεί να ανήκει, και για ένα αγόρι, που δεν μπορούσε να ερωτευτεί. Στην πιο ξέγνοιαστη παραλία του κόσμου, τα φημισμένα Μάταλα. Κάτω από τον μοναδικό ήλιο της Κρήτης, με τον αέρα της Αφρικής να φυσάει στο Λιβυκό Πέλαγος, διώχνοντας μακριά τις ιστορίες της τότε καθωσπρέπει κοινωνίας.

Η άποψη του The Book Time  για το βιβλίο:

Μερικές ιστορίες δεν τις διαβάζεις· τις αισθάνεσαι. Σου μιλούν απαλά, όπως μιλά ο άνεμος στα στάχυα ή όπως ο ήλιος ζεσταίνει χωρίς να καίει. Τέτοια είναι και η ιστορία της Υπατίας στο Κορίτσι με το σαλιγκάρι — μια ιστορία αθόρυβης τρυφερότητας και υπόγειας δύναμης.

Η Πηνελόπη Κουρτζή δεν γράφει απλώς· ψιθυρίζει στον αναγνώστη. Η γλώσσα της είναι γεμάτη μουσικότητα, οι εικόνες της ποτισμένες από φως, και οι λέξεις της γυαλισμένες από συγκίνηση. Δεν χτίζει χαρακτήρες — χαράζει ψυχές.

Η Υπατία, με το σαλιγκάρι της σαν προέκταση της δικής της ευαισθησίας, συμβολίζει όλους εμάς που φοβόμαστε να δείξουμε τη γύμνια μας, που κουβαλάμε πληγές σαν κοσμήματα καλά κρυμμένα. Μα εκεί, στους βράχους των Ματάλων, ανάμεσα στους χίπηδες και τα τραγούδια του ’69, γεννιέται κάτι μαγικό: η ανάγκη για ζωή, έρωτα, αποδοχή και λύτρωση.

Και όσο κυλά η αφήγηση, δεν διαβάζεις απλώς για το παρελθόν — το ζεις. Το χρώμα της πέτρας, ο ήχος της θάλασσας, η αλμύρα της αγάπης, όλα ενώνονται σ’ ένα μυθιστόρημα που μοσχοβολά ελευθερία, αθωότητα και μνήμη.

Αυτό το βιβλίο δεν τελειώνει όταν κλείσεις το εξώφυλλο. Μένει μέσα σου, σαν άρωμα από γιασεμί στο μαξιλάρι. Σαν ένα σαλιγκάρι που περπάτησε πάνω στην καρδιά σου και άφησε πίσω του ένα ίχνος καθαρό, αθόρυβο, ανεξίτηλο