Η αποψη του The Book Time για το βιβλίο " Τσέρνομπιλ- Ένα χρονικό του μέλλοντος Ένα χρονικό του μέλλοντος: Μαρτυρίες"

 Τσέρνομπιλ- Ένα χρονικό του μέλλοντος Ένα χρονικό του μέλλοντος: Μαρτυρίες

Συγγραφέας: Σβετλάνα Αλεξίεβιτς

Εκδόσεις: Πατάκης 

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Την 26η Απριλίου του 1986 μια σειρά εκρήξεων κατέστρεψε τον αντιδραστήρα του τέταρτου ενεργειακού μπλοκ στον πυρηνικό σταθμό του Τσερνομπίλ. Το ατύχημα αυτό χαρακτηρίστηκε η μεγαλύτερη τεχνολογική καταστροφή του 20ού αιώνα. Η Λευκορωσίδα συγγραφέας Σβετλάνα Αλεξίεβιτς (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 2015), δέκα χρόνια μετά το «ατύχημα», περιπλανήθηκε στην απαγορευμένη ζώνη -όχι χωρίς τίμημα και για τη δική της υγεία-, μίλησε με δεκάδες ανθρώπους, έψαξε αρχεία εφημερίδων, ληξιαρχείων, νοσοκομείων, αναζήτησε στην άλλοτε σοβιετική επικράτεια τα νήματα των απωλειών. Εκατό από αυτές τις μαρτυρίες αποτέλεσαν το παρόν βιβλίο: μιλούν άντρες, γυναίκες, παιδιά, χωρικοί, στρατιώτες, μαθητές, πυροσβέστες, επιστήμονες, μελλοθάνατοι και συγγενείς μελλοθανάτων, μητέρες που γέννησαν παραμορφωμένα παιδιά, μαθητές που δε συναντιούνται πια στο σχολείο μα σε μονάδες λευχαιμικών ασθενών, αγρότες που ξεριζώθηκαν από την απαγορευμένη ζώνη, γονιοί που θάψαν τα παιδιά τους, γυναίκες που είδαν τους άντρες τους να λιώνουν ζωντανοί πριν πεθάνουν, γέροντες που αναθυμούνται τις παλιές προφητείες, κορίτσια που κρύβουν την καταγωγή τους γιατί αν την αποκαλύψουν δε θα βρουν σύντροφο στη ζωή τους. «Μαγνητοφωνώντας τους, είχα την αίσθηση πως ηχογραφώ το μέλλον» γράφει η Αλεξίεβιτς στη μοναδική δική της μαρτυρία μέσα στο πολυφωνικό βιβλίο.

Πρόκειται για το μεγάλο, όσο και σπαρακτικό αριστούργημα της Αλεξίεβιτς, ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του 20ού αιώνα, που, μετά την Άννα Φρανκ και τον Πρίμο Λέβι, επανακαθόρισε την έννοια της λογοτεχνίας της μαρτυρίας. Ένα ολόπικρο βιβλίο απερίγραπτου ζόφου, που σελίδα τη σελίδα γίνεται ένα ευαγγέλιο απεγνωσμένης και παράφορης αγάπης.

Η άποψη του The Book Time για το βιβλίο:

Υπάρχουν βιβλία που τα διαβάζεις και τα ξεχνάς. Υπάρχουν κι εκείνα που, χωρίς να το περιμένεις, τρυπώνουν μέσα σου και μένουν για πάντα. Ένα τέτοιο βιβλίο ήταν για μένα το «Τσερνόμπιλ – Ένα χρονικό του μέλλοντος».

Η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς δεν έγραψε ένα βιβλίο για το Τσερνόμπιλ με τον τρόπο που το κάνουν οι ιστορικοί ή οι επιστήμονες. Έγραψε ένα χρονικό ανθρώπων — εκείνων που βρέθηκαν στο λάθος μέρος, σε λάθος εποχή, και που η ζωή τους άλλαξε χωρίς να ρωτηθούν. Δεν αναλύει τα γεγονότα· δίνει φωνή σε όσους σιώπησαν.

Διαβάζοντάς το ένιωσα ότι κρατάω στα χέρια μου όχι ένα βιβλίο, αλλά πολλές ψυχές. Άνθρωποι απλοί, που ξύπνησαν μια μέρα και δεν ήξεραν πως εκείνη θα ήταν η αρχή του τέλους. Άνθρωποι που αγάπησαν μέσα στην καταστροφή, που έμειναν δίπλα στους δικούς τους μέχρι την τελευταία ανάσα, χωρίς να υπολογίσουν τίποτα. Που πόνεσαν και σώπασαν.

Η γραφή της είναι τόσο αληθινή, τόσο λιτή και ουσιαστική, που σε καθηλώνει χωρίς να προσπαθεί. Δεν χρειάζεται περιγραφές· οι φωνές μιλούν από μόνες τους. Και αυτές οι φωνές είναι ο πιο βαθύς καθρέφτης της ανθρώπινης φύσης: της αντοχής, της άγνοιας, της πίστης, της αγάπης, της απώλειας.

Όταν τελείωσα το βιβλίο, δεν ένιωσα ότι απλώς έμαθα κάτι καινούργιο. Ένιωσα ότι άλλαξα λίγο. Ότι άκουσα πράγματα που δύσκολα λέγονται, και ακόμα πιο δύσκολα ξεχνιούνται. Το Τσερνόμπιλ της Αλεξίεβιτς δεν είναι ένα βιβλίο για το παρελθόν. Είναι μια κραυγή για το μέλλον — και για το πόσο ευάλωτοι είμαστε, όταν παίζουμε με δυνάμεις που δεν καταλαβαίνουμε.

Το προτείνω ανεπιφύλακτα. Όχι γιατί είναι εύκολο — αλλά γιατί είναι απαραίτητο.