Ζητήσαμε από την φιλοξενούμενή μας να γράψει μόνης της ένα σύντομο βιογραφικό, και μας έγραψε τα πιο κάτω
Η Χαρά Ανδρεΐδου γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Έχει σπουδάσει, σε ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια, Παιδαγωγικές Επιστήμες, Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης, καθώς και Μουσειολογία. Έχει διδακτορικό στην Κλασική Αρχαιολογία και μεταπτυχιακό στην Ανοικτή Εκπαίδευση.
Εργάστηκε κατά διαστήματα σε όλους αυτούς τους τομείς, όπως και σε πολλούς άλλους, για να την κερδίσει στο τέλος η Εκπαίδευση.
Η περιπέτειά της στη θάλασσα της γραφής ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια. Έργα της είναι τα μυθιστορήματα "Η αγάπη είναι πόλεμος" (Εκδόσεις Ψυχογιός, 2011), "Ημερολόγια διαδρομών" (Εκδόσεις Ψυχογιός, 2013), "Στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα" (Εκδόσεις Λιβάνη, 2014), "Τα άδεια κουτιά" "Εκδόσεις Λιβάνη, 2016).
Ποια όμως είναι η Χαρά Ανδρεΐδου ;;;Ας την γνωρίσουμε μέσω μερικών ερωτήσεων μου που με προθυμία δέχθηκε να απαντήσει και την ευχαριστώ πολύ!!!
1.Σε ποια ηλικία ήταν η πρώτη επαφή σας με το βιβλίο; Θυμάστε το πρώτο
βιβλίο που διαβάσατε;
Διάβαζα από πολύ μικρή, εικονογραφημένα κλασικά παραμύθια φυσικά. Στην
αρχή έβλεπα μόνο τις εικόνες και μάθαινα απ’ έξω σχεδόν όλο το κείμενο, αφού
έβαζα τη μητέρα μου να μου το διαβάσει ξανά και ξανά. Όταν επιτέλους
κατόρθωσα να διαβάζω μόνη μου – πριν ξεκινήσω το σχολείο – ένιωσα μια
απέραντη ικανοποίηση και μια αίσθηση ελευθερίας και αυτάρκειας, που ήταν
καθοριστική για μένα.
2.Θα μπορούσατε να μου πείτε μερικούς από τους αγαπημένους σας
συγγραφείς ή … σας βάζω δύσκολα;
Απαντάω ξανά και ξανά σ’ αυτήν την ερώτηση, πως είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις
κάποιους, γιατί οι αγαπημένοι είναι πολλοί, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους
και με διαφορετικό τρόπο. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Όμηρος, Ησίοδος,
Ηρόδοτος, οι τραγικοί ποιητές, ο Βιντσέντζος Κορνάρος, όλη η γενιά του
Μεσοπολέμου στην ελληνική λογοτεχνία, και κάποιοι, επιλεγμένοι, σύγχρονοι
έλληνες συγγραφείς. Και από τη διεθνή βιβλιογραφία, οι κλασικοί φυσικά,
συνήθως οι δημιουργοί ενός νέου τρόπου γραφής και έκφρασης, καθώς και ένας
μεγάλος αριθμός σύγχρονων συγγραφέων, που μου χαρίζουν ακόμη τη χαρά της
ανάγνωσης.
3.Έχετε συγκεκριμένη προτίμηση στα λογοτεχνικά σας αναγνώσματα;
Ο Amos Alcott, αμερικανός φιλόσοφος και παιδαγωγός του 19 ου αιώνα έχει
γράψει: «Καλό βιβλίο είναι αυτό που το ανοίγεις με λαχτάρα και το κλείνεις με
κέρδος». Τέτοια βιβλία θέλω να διαβάζω κι εγώ, που να πληρούν και τις δύο
αυτές προϋποθέσεις.
4.Τι αποτέλεσε το έναυσμα για να ξεκινήσετε να γράφετε;
Η στιγμή που συναντήθηκαν δύο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μου: η μεγάλη μου
αγάπη για τις λέξεις και η εμμονή μου να μελετώ συνεχώς τον εαυτό μου, τους
άλλους ανθρώπους και τον κόσμο γύρω μου, προσπαθώντας να τα κατανοήσω.
Η συγγραφή βιβλίων είναι το πεδίο που μου επιτρέπει να εκφράζω τις σκέψεις
και τις αγωνίες και τους προβληματισμούς μου, και – πολύ σημαντικό για μένα –
να τα μοιράζομαι και με άλλους.
5.Πως περνάς το χρόνο σου όταν δεν ασχολείσαι με τη συγγραφή βιβλίων;
Λυπάμαι που θα απογοητεύσω τους αναγνώστες, αλλά η ζωή μου δεν έχει καμία
σχέση με τη ρομαντική εικόνα ενός συγγραφέα που απομονώνεται από τον έξω
κόσμο για να συγκεντρωθεί και να γράψει. Ό,τι έχει να κάνει με τα βιβλία μου,
συνυπάρχει και συμβιώνει ειρηνικά με όλες τις υπόλοιπες ασχολίες μου. Η καθ’
αυτό συγγραφή βιβλίων διεκδικεί ένα μικρό μόνο κομμάτι από τη ζωή μου. Όταν
νιώσω έτοιμη να γράψω, κάθομαι στον υπολογιστή και σε σύντομο χρονικό
διάστημα, περίπου δύο με τρεις μήνες, έχω έτοιμο το χειρόγραφο. Πέρα από
αυτό όμως, υπάρχει το διάστημα που δουλεύω μέσα μου όλα αυτά που θέλω να
πω και τον τρόπο που θέλω να τα πω, πριν ξεκινήσει η διαδικασία της
συγγραφής, και στη συνέχεια, μετά τη συγγραφή, όλη η διαδικασία έκδοσης και
προώθησης ενός βιβλίου και η ανατροφοδότηση μέσω της επικοινωνίας με τους
αναγνώστες. Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά μαζί πρέπει να χωρέσουν – και
χωράνε – σε ένα μικρό κομμάτι της καθημερινότητάς μου, καθώς υπάρχουν και
πολλά άλλα, σημαντικά και απαραίτητα, που πρέπει να γίνουν, να γίνουν από
μένα…
6.Πώς ξεκίνησε η συγγραφή του βιβλίου σας « Τα άδεια κουτιά» και γιατί
επιλέξατε αυτόν τον τίτλο κι αυτό το εξώφυλλο;
Κάθε βιβλίο μου έχει σαν πυρήνα έναν προβληματισμό μου σχετικό με ιδέες και
σκέψεις και ερωτηματικά που με απασχολούν - με βασανίζουν, θα έλεγα – και
εκεί πάνω χτίζω όλη την ιστορία. Το καίριο ερώτημα στο «Τα άδεια κουτιά»
είναι οι καταλυτικές ανάγκες μας και ο τρόπος που τις διαχειριζόμαστε – ή μας
διαχειρίζονται εκείνες – καθώς επίσης, σε ένα βαθύτερο επίπεδο, και ο τρόπος
που εισπράττουμε ό,τι μας συμβαίνει και ό,τι αντιμετωπίζουμε, φιλτραρισμένο
μέσα από τις προσωπικές μας ερμηνείες.
7.Θα μας πείτε δυο λόγια για την πλοκή του βιβλίου;
Η ηρωίδα του βιβλίου, η Δάφνη, είναι μια γυναίκα γύρω στα σαράντα, η οποία
προσπαθεί να καλύψει όλες τις επιτακτικές ανάγκες μέσα της, την ανάγκη της
για τη δημιουργία μιας ευτυχισμένης οικογένειας, για την παράδοση σε έναν
εξιδανικευμένο έρωτα, για τη χαρά και την ανεμελιά της στιγμής. Καταλήγει έτσι
να δημιουργήσει τρεις σχέσεις με τρεις άνδρες, για κάποιο διάστημα συγχρόνως,
που ο καθένας τους γεμίζει ένα διαφορετικό άδειο κουτί μέσα της, ικανοποιεί
μια διαφορετική ανάγκη της. Μέσα από το ζύμωμά της με τους τρεις αυτούς
ανθρώπους αντικρίζει και αντιμετωπίζει για πρώτη φορά κατά πρόσωπο τον
εαυτό της και, μέσα από ένα επίπονο ταξίδι αυτογνωσίας, προσπαθεί να πάρει
τη ζωή της στα χέρια της. ΄Ωσπου…
8.Υπάρχει κάποιο έργο σας που σας δυσκόλεψε στην ολοκλήρωση του;
Το τέλος της ιστορίας έρχεται πάντοτε από μόνο του, αβίαστα, και αρχίζει να
διαφαίνεται από το μέσο της ιστορίας κι έπειτα, ακολουθώντας με συνέπεια το
ψυχολογικό προφίλ των ηρώων και τον τρόπο που διαχειρίζονται τις
καταστάσεις μέσα στις οποίες εμπλέκονται. Προτιμώ γενικά το ανοιχτό τέλος
σε μια ιστορία, να σταματώ σε ένα κομβικό σημείο και να προσφέρω στον
αναγνώστη την ευκαιρία να πάρει ο ίδιος την ιστορία από εκεί και να τη
συνεχίσει όπως εκείνος θέλει, πιστεύει, αντέχει.
9.Ποιόν ήρωα ξεχωρίζετε από τα έργα σας και γιατί;
Πώς να ξεχωρίσω κάποιον ήρωά μου, που είναι όλοι τους εαυτοί μου μέσα μου,
ριζωμένοι στην ύπαρξή μου, σύντροφοι και συνοδοιπόροι μου; Τους αγαπώ
όλους και παρακαλώ πάντα τους αναγνώστες μου να είναι επιεικείς μαζί τους,
να τους καταλάβουν, να τους κατανοήσουν, και έπειτα ας πορευτούν μόνοι τους
μαζί τους, χωρίς τη δική μου μεσολάβηση.
10.Έχετε ήδη ξεκινήσει να προετοιμάζετε/γράφετε κάτι καινούργιο; Μήπως
έχετε και άλλες ανέκδοτες ιστορίες;
Δεν έχω ανέκδοτες ιστορίες, όχι. Είχα τη μεγάλη τύχη να δω το πρώτο
μυθιστόρημα που έγραψα να γίνεται βιβλίο μέσα σε λίγους μήνες και να γευτώ
την πλήρωση του μοιράσματος με τους αναγνώστες. Οπότε, ό,τι γράφω,
γράφεται με σκοπό την άμεση έκδοσή του. Εξ άλλου δεν ζω για να γράφω, ούτε
και γράφω για να ζω. Ωστόσο, ναι, κάτι έχω στα σκαριά, κάτι διαφορετικό, μια
νέα πρόκληση, την οποία την καλοδέχτηκα – και αυτήν – στη ζωή μου.
11.Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτό το διάστημα;
Ξαναδιαβάζω τα «Εκατό χρόνια μοναξιάς», του Μαρκές. Θέλω να γευτώ το
εκλεπτυσμένο ύφος του με την ωριμότητα που έχω πια αποκτήσει.
12. Θα ήθελα να μοιραστείτε με τους αναγνώστες του blog μας, τη φράση που
σας εκφράζει, το τραγούδι που σας αντιπροσωπεύει και την αγαπημένη σας
ταινία. Ίσως είναι περισσότερα από ένα, αλλά πείτε τα πρώτα που σας έρχονται
στο μυαλό για το καθένα από αυτά.
Δύσκολη ερώτηση, ωστόσο θα κάνω μια προσπάθεια… Οι φράσεις που με
εκφράζουν περισσότερο είναι δύο: «πέτρα που κυλάει, δεν χορταριάζει» και «θα
περάσει κι αυτό». Επίσης και το πανανθρώπινο και διαχρονικό «Γνώθι σαυτόν».
Τραγούδι, μου έρχεται στο μυαλό το “Everybody hearts” των REM και το
“Everybody needs somebody to love” των Blues Brothers, για να πιάσουμε τα
δύο άκρα. Όσο για ταινία, «Ο άγγλος ασθενής» του Άντονι Μιγκέλα, και «Η
αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» του Μισέλ Γκοντρί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου